[00]

Perspektywa Cher w tle


Stoję przed wielką garderobą z czerwoną walizką i pakuje ostatnie części mojej garderoby , gdyż jutro o 10 mam lot do Polski . Nie wieże , że to ostatnie godziny spędzone w tym miejscu i z bliskimi mi osobami . Nie wierze , że jedno głupie posunięcie może właśnie tak zmienić przebieg wydarzeń w sumie nie tylko mój . W to bagno wpakowałam nawet moich bliskich mi przyjaciół mimo , że nic takiego nie zrobili .To ja jedynie popełniłam głupi błąd a oni również muszą za to odpowiadać .
Każdy człowiek ma jakieś słabości  , tajemnice , problemy i cierpienia . Każdy z nas przecież czuje i odczuwa . Człowiek ma problemy mniejsze , większe i wszyscy mimo że tego nie pokazują jednak przejmują się tym i okazują w swój własny sposób . Dotyka ich to mniej lub bardziej , ale boli ... cholernie boli cios zadany przez los . Nawet oni którzy wydają się idealni , są też przecież normalnymi ludźmi z niejasnymi problemami dla otoczenia . Wszyscy mają wrażenie , że nigdy nie mają problemów i tajemnic ... Niestety się mylili . Ja żyjąca w świetle fleszy aparatów niby z doskonałym życiem a jednak coś doprowadza mnie do stanu w którym cierpię i odczuwam to bardziej lub mniej . Znów muszę coś stracić by coś " niby " zyskać . Stracę rodzinę i przyjaciół których tak bardzo kochałam i kocham . Nie umiem bez nich żyć oni dają mi tą nadzieje by pojawił się na mojej twarzy mały uśmiech radości . To oni sprawiają , że choć przez chwilę staje się szczęśliwym człowiekiem .
Dziękuje im za wszystko co dla mnie zrobili i przepraszam za moje błędy .

                                                                               ~*~

 Rano , parę minut po 8 .

To już ten dzień , ten cholerny dzień kiedy muszę się pożegnać z moimi bliskimi i wyjechać do całkiem obcego mi kraju jakim jest Polska . Nie znam tam nikogo no cóż ... chyba jednak będę musiała poznać gdyż spędzę tam dość długi okres czasu . 
Podniosłam się dość niechętnie do pozycji siedzącej i lekko przeciągnęłam się swoim ciałem .
Po chwili wstałam i powędrowałam do łazienki obok wziąć orzeźwiający prysznic . Po wyjściu ubrałam się w ten zestaw ubrań . Swoje długie niesforne włosy spięłam w wysoką kitkę a na jednolitą cerę nałożyłam lekki podkład , eyeliner oraz tusz . Po skończeniu tych monotonnych czynności zeszłam na dół gdzie była moja mama . Wydać było w jej oczach strach i ogromy ból .
- Mamo , ja ... ja przepraszam - wydukałam pomiędzy wierszami .
Moja rodzicielka tylko na mnie spojrzała . Oczy miała całe we łzach .
- Nie wiedziałam , że się tak to skończy , po prostu nie wiedziałam . 
W moich oczach pojawiły się łzy .
- Wybaczę ci bo jesteś moją jedyną córką którą nie chcę stracić .
Podeszła do mnie bliżej .
- Ciesze się , że skończyło się to tylko wyjazdem do Polskiej szkoły niż sprawą .
- Przepraszam !! - powiedziałam już nieco ciszej .
Moja jedyna i kochana rodzicielka zwana mamą przytuliła mnie a na swoich chudych ramionach poczułam mokre łzy . Było mi ciężko zostawić ją tutaj samą zupełnie bezsilną . 
- Kocham Cię córciu . 
- Ja ciebie też mamo .
Po naszych policzkach poleciały kolejne słone łzy , może tym razem ze szczęścia ??
Nim się obejrzałam było już kilka minut po dziewiątej .
- Mamo ... ja muszę jechać .
Znów utonęłyśmy w ciepłym i czułym uścisku przy którym nie obyło się od łez .
- Uważaj na siebie ... Kocham Cię !
Wzięłam czerwoną walizkę i wyszłam przed dom . Tam czekał na mnie czarny Van a w nim piątka zniecierpliwionych chłopaków i szofer . Weszłam do środka auta i zajęłam miejsce . Gdy dojechaliśmy na miejsce poszliśmy szybkim tempem na odprawę stamtąd do samolotu i do Polski ...